Çok rahat bir şekilde söyleyebilirim ki 2014'te yapılan ama Türkiye'de 2015 yılında vizyona giren Whiplash, son zamanlarda izlediğim en iyi filmlerden biri, bir başyapıt. Genç yönetmen Damien Chazelle'in kendini ispatlaması...
Filmde bilindik konular işlenmiş. En iyilerden olma hayali kurma, azim, başarılı olunan yolda karşınıza çıkan engeller, öğretmen-öğrenci ilişkisi gibi temalar filmin iskeletini oluşturuyor. Başrolde idolü ünlü caz davulcusu Buddy Rich olan 19 yaşındaki Andrew'i canlandıran Miles Tellar var. Andrew'in tek hayali vardır: en iyi davulculardan biri olmak. Bunun için yeri geldiğinde yeni tanıştığı kız arkadaşından da ayrılır, egitmenine de saldırır, sosyal baskıya da katlanır.
Filmin konusu çok orijinal değil; ama işleniş biçimi ve özellikle bıraktığı etki... Hem de öyle bir etki ki... (Sinema tarihinde bunun çok az örneği var.) Mesela Andrew, bateriyi 'hırsla' çalarken o hırsı siz de hissediyorsunuz. Ya da onun sinirlendiğini anlayıp bağırmak istiyorsunuz, Andrew'in sahnede çalması gereken ama çalmayı bilmediği bir parça geldiğinde "Ben şimdi ne yapacağım?" diye siz düşünüyor ve endişeleniyorsunuz. Demek istediğim film izleyenleri sadece etkilemiyor, adeta filmin içinde yaşıyormuş gibi hissettiriyor.
Bu film müzik temalı olduğu kadar ilişkileri de ele alıyor. Özellikle öğretmen-öğrenci, baba-oğul ilişkileri ve günümüzün -maalesef- vazgeçilmezlerinden olan 'çevre baskısı'.
Öğretmen-öğrenci ilişkilerini anlatan bircok film gördük. Good Will Hunting ve Dead Poets Society bunun en başta gelen en önemli örneklerinden. Gerçi bu açıdan Whisplar'ı onlarla kıyaslamak ne kadar doğru olabilir ki? Çünkü bu o filmlerin yanında biraz (biraz değil bayağı) vahşi kalıyor. Mr. Fletcher (J. K. Simmons) karakterinin hakkını veriyor ve öğrencilerinin içindekileri çıkarabilmek için her yolu (fiziksel ve ruhsal hasar, sandalye fırlatma, küfür etme, tokat atma vb.) deneyen bir diktatöre dönüşüyor.
Her ne kadar Andrew ve Fletcher'ın bu kadar kötü bir ilişkileri olsa da zamanla birbirlerini tamamladıklarını anlıyorlar.
Filmde ünlü, bilinen parçalara ve insanlara değinilmesi de ayrı bir tat verdi biz izleyenlere ve tabi ki caz severlere. Caz denince akla ilk gelenlerden Charlie Parker olsun, finalde çalınan Duke Ellington'un ünlü bestesi 'Caravan' olsun dikkatimizden kaçmadı. Ayrıca söylemeden geçemeyeceğim, finaldeki davul solosu muazzamdı.
Düşmek bilmeyen temposu olsun, bıraktığı etki olsun kesinlikle görülmesi gereken bir film. Iyi ses sistemindr izlemek oldukça önemli. Sonuç olarak Whiplash'ı izleyin, izlettirin. Eğer, benim gibi, caz seven biriyseniz, bu film basucu filminiz olabilir.
Eleştirmenin Puanı: 8.5 / 10
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder